Mury, zachowane na całym obwodzie miasta, zbudowane z kamieni granitowych i z cegły, wzniesione zostały w 4-tej ćwierci XIII, i w pierwszej połowie XIV wieku. Nakaz otoczenia miasta murowanymi obwarowaniami, wydał w 1286 roku, biskup Herman z Kamienia. Zewnętrzną linię murów chroniły dodatkowo wały ziemne i fosa, pogłębiona znacznie w ciągu XV wieku. W okresie tym, rozbudowano również system obronny dwóch bram, usytuowanych w północnym i południowym ciągu murów, przy wylotach traktu prowadzącego ze Stargardu do Nowogardu. W nawiązaniu do miejsca usytuowania, bramy otrzymały nazwy: “Stargardzka” i “Nowogardzka”. W XV wieku, poprzedzono je przedbramiami, a przy tej ostatniej bramie wzniesiono wysmukłą, cylindryczną basztę, nazwaną w późniejszym okresie basztą “Francuską”. W bezpośrednim sąsiedztwie bram, usytuowane były przejścia dla pieszych, tzw. furty, które rozlokowane były również po zachodniej stronie, na osi dzisiejszych ulic; Ks. K. Swietlińskiego, 1-go Maja i Buczka. W ciągu murów, w regularnych odstępach, usytuowane były prostokątne półbaszty, otwarte, w kierunku ulicy przymurnej, z drewnianymi poziomami ganków strażniczych. W latach 1784-1785 zlikwidowano fosę i wały, wyrównując teren, na którym urządzone zostały ogrody. W 1838 roku, rozebrano przedbramia, a w 1854 roku, po zewnętrznej linii dawnej fosy i wałów, wytyczono uliczkę obrzeżną, o charakterze promenady, obsadzając ją drzewami. W 1868 roku, z uwagi na budowę nowych dróg, zburzono również bramy wewnętrzne, i poszerzono przejścia dla pieszych. Wówczas także zlikwidowano część półbaszt. W takim stanie mury przetrwały do czasów współczesnych. Po 1945 roku, prowadzono konserwację niektórych odcinków, m.in. przy obu bramach, naprawiając spoinowanie i wyrównując koronę. Prace te prowadzone są nadal.
Mury, zachowane na całym obwodzie miasta, zbudowane z kamieni granitowych i z cegły, wzniesione zostały w 4-tej ćwierci XIII, i w pierwszej połowie XIV wieku. Nakaz otoczenia miasta murowanymi obwarowaniami, wydał w 1286 roku, biskup Herman z Kamienia. Zewnętrzną linię murów chroniły dodatkowo wały ziemne i fosa, pogłębiona znacznie w ciągu XV wieku. W okresie tym, rozbudowano również system obronny dwóch bram, usytuowanych w północnym i południowym ciągu murów, przy wylotach traktu prowadzącego ze Stargardu do Nowogardu. W nawiązaniu do miejsca usytuowania, bramy otrzymały nazwy: “Stargardzka” i “Nowogardzka”. W XV wieku, poprzedzono je przedbramiami, a przy tej ostatniej bramie wzniesiono wysmukłą, cylindryczną basztę, nazwaną w późniejszym okresie basztą “Francuską”. W bezpośrednim sąsiedztwie bram, usytuowane były przejścia dla pieszych, tzw. furty, które rozlokowane były również po zachodniej stronie, na osi dzisiejszych ulic; Ks. K. Swietlińskiego, 1-go Maja i Buczka. W ciągu murów, w regularnych odstępach, usytuowane były prostokątne półbaszty, otwarte, w kierunku ulicy przymurnej, z drewnianymi poziomami ganków strażniczych. W latach 1784-1785 zlikwidowano fosę i wały, wyrównując teren, na którym urządzone zostały ogrody. W 1838 roku, rozebrano przedbramia, a w 1854 roku, po zewnętrznej linii dawnej fosy i wałów, wytyczono uliczkę obrzeżną, o charakterze promenady, obsadzając ją drzewami. W 1868 roku, z uwagi na budowę nowych dróg, zburzono również bramy wewnętrzne, i poszerzono przejścia dla pieszych. Wówczas także zlikwidowano część półbaszt. W takim stanie mury przetrwały do czasów współczesnych. Po 1945 roku, prowadzono konserwację niektórych odcinków, m.in. przy obu bramach, naprawiając spoinowanie i wyrównując koronę. Prace te prowadzone są nadal.
Kategorie: InformacjeNews
